پیش‌بینی تاب‌آوری براساس خود- دلسوزی و همدلی در جانبازان

اهداف: جنگ یکی از عوامل تاثیرگذار در بهداشت عمومی جامعه است که باعث آسیب‌های جسمی و روانی زیادی در افراد می‌شود. هدف این پژوهش پیش‌بینی تاب‌آوری براساس خود- دلسوزی و همدلی در جانبازان هشت سال جنگ تحمیلی بود. ابزار و روش‌ها: این پژوهش توصیفی- همبستگی در سال 1396 بین کلیه جانبازان مبتلا به آسیب‌های جسمانی و روانی ناشی از جنگ در شهرستان سقز انجام شد. 297 نفر (262 مرد و 35 زن) به روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای متناسب به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از مقیاس تاب‌آوری کانر و دیویدسون، پرسش‌نامه همدلی داویس و پرسش‌نامه خود- دلسوزی نف استفاده شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS 24، ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندمتغیره تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: بین تاب‌آوری با همدلی (0.69=r؛ 0.01p<)، خود- دلسوزی (0.78=r؛ 0.01p<)، مهربانی با خود (0.81=r؛ 0.01p<)، خودباروی (0.73=r؛ 0.01p<)، ویژگی مشترکات انسانی (0.69=r؛ 0.01p<)، انزوا (0.50=r؛ 0.01p<)، ذهن‌آگاهی (0.61=r؛ 0.01p<) و بیش‌آگاهی (0.87=r؛ 0.p<) همبستگی مثبت و معنی‌داری مشاهده شد. همچنین همبستگی تاب‌آوری با دغدغه همدلانه (0.61=r؛ 0.01p<) و دیدگاه‌گرایی (0.51=r؛ 0.01p<) مثبت و معنی‌دار و با آشفتگی شخصی (0.78-=r؛ 0.01p<) معکوس و معنی‌دار بود. خود- دلسوزی و همدلی به ترتیب 71% و 60% واریانس تغییرات تاب‌آوری در جانبازان را پیش‌بینی کردند و از بین این دو متغیر، تاثیر خود- دلسوزی بیشتر از همدلی بود. نتیجه‌گیری: جانبازان دارای خود- دلسوزی و همدلی بالا، تاب‌آوری بیشتری دارند.